Mijn lieve openminded avontuurlijke gewelidige ex-vrienden. Als ik aan ze denk, moet ik bijna moet janken.. Ik dacht echt dat ik over ze heen kon komen of in ieder geval soort van niet elke keer helemaal ontdaan raakte als ik in enige vorm herrinerd werd aan ze. Het probleem is dat ik het heel graag goed wil maken, maar ik niet super goede vriend ben geweest (Zeg maar zeer lullig) en dat ik zelf het contact heb verbroken omdat ik niet kon functioneren. Ik besef me nu pas echt wat voor invloed ze op me hadden en dat vind ik tering eng. Ik kan me eigen emoties zo slecht onder controle houden en dat is super eng dat je gewoon merkt dat je bepaalde dingen niet doet of juist wel doet omdat je gevoelens en gedachtens daar voor zorgen. Het engst was dat ik me hier bewust van was en toch leek alsof ik er niks tegen kon doen..
Het voornaamste probleem is denk ik dat mijn vrienden mij waarschijnlijk helemaal niet missen en als het me ooit lukt om dit beter te maken, ik helemaal niet meer in hun leven pas.. Daarnaast worstel ik zo erg met het gevoel dat ik me dan de hele tijd zou moeten bewijzen en nooit genoeg zou zijn (Dat de normale ik niet goed was) en dat ik met mij zijn ze alleen maar pijn doet.. Maar tegelijkertijd hoe ik ze behandelde was echt niet okay.. En bij andere vrienden (waar ik opppervlakkiger mee was bevriend) lukte dit vaak wel. Ik deed het een beetje omgekeerd, de mensen die het dichtst bij mij stonden en waar ik het meeste van hou behandel ik het slechts en mensen die minder voor mij betekende behandelde ik beter.. Ik denk dat dit beetje uit mijn jeugd komt en altijd bij mij vader zag en op een stomme domme manier heb overgenomen. Iets waar ik me heel lang niet van bewust was en super lang ontkende toen het aan het licht kwam, omdat ik niet zo persoon wil zijn. Ik wil niet mijn vader zijn.
Als ik nu naar mijn leven kijk en inzie wat voor toxische invloeden bepaalde mensen allemaal op mij hebben of situaties laat gebeuren die niet goed voor mij zijn, dan denk ik echt wtf ben ik aan het doen? De reden dat ik dit doe is omdat het vaak familie is of hele oude vrienden zijn of omdat het maatschappelijk zo in een hokje en situatie wordt geduwd en ik zonder al te veel nadenken dat doe zonder te berijpen wat de consequenties daarvan zijn. Hierover ben ik zo lang in ontkenning geweest en wilde ik het niet zien en ik dacht ik elke keer als het goed ging van zie je wel! Het is allemaal niet zo slecht en het valt allemaal wel mee, ik stel me gewoon weer aan! En begreep ik ook niet waarom ik niet gelukkig werd als ik al die dingen deed wat er van me verwacht werd. Ik ben zo fucked up en ik heb nooit maar dan ook nooit verantwoordelijkheid voor genomen. Maar het is belangrijk dat ik niet alle schuld aan mezelf of de wereld of personen geef. De reden hiervoor is dat schuld en verantwoordelijkheid echt lastig voor mij zijn en ik meer in een mindset moet gaan denken van schuld is in sommige gevallen belangrijk maar first ik ben verantwoordelijk over mijn eigen leven, dit is nu gebeurd hoe kan ik er mee omgaan? Schuld maakt misschien ook niet zoveel uit, misschien moet ik meer denken hoe ik dit moet oplossen en wat ik eraan kan doen om mijn leven fijner te maken. Maar in mijn hoofd natuurlijk wel rekening houden met mensen in mijn omgeving. En te kijken wat ik kan en aankan. Bijvoorbeeld ik heb een hond waar ik zielsveel van hou maar waar ik niet voor kan zorgen.. (Ik ben te gestresst en te wisselvallend). Ik doe een studie waarvan ik het onderwerp programmeren en het menselijk lichaam heel leuk vind, maar ik kom er steeds meer achter dat ik een universitaire opleiding niet goed aan kan.. Ik ben te gestresst, ik vind de balans zoeken tussen vrienden/andere belangrijke dingen en school ontzettend lastig en ik pak het zovaak zo verkeerd en slecht aan. (Dit echt een ego dingetje maar ik wil er dus bij vermelden dat ik denk dat ik niet te dom ben want als ik mezelf inzet haal ik hoge cijfers.. ARGH ik weee ook niet waarom ik dit er perse moet bijzetten maar als iemand dit ooit leest wil ik niet dat diiegene dnekt van okay je bent te dom) Misschien ben ik wel gewoon iets te dom en werkt mijn werkwijze niet en kan ik het mentaal gewoon geen universitaire studie aan! Geen probleem toch? Het probleem voor mij is dat ik dan denk dat mensnen/ de maatschappij denkt dat ik minder slim ben of minder waar, minder likely ben om succes te krijgen in mijn leven op werkgebied of veel geld kan verdienen.. Maar eigenlijk boeien al die shit niet want als je niet gelukkig wordt van een universitaire studie dan wordt je waarschijnlijk ook niet gelukkig van een universitaire baan.. Dus waar liggen mijn passies, nou het lijkt mij ontzettend leuk om iets met kids te doen, iets creatief, iets met duurzaam en feminisme, iets met kleding, iets met webdesign, iets met programmeren of menselijk lichaam. Een universitaire diploma brengt je gewoon stom genoeg vaak verder in het leven.. Maar je hoeft niet alles perfect te doen en als je alle tijd van de wereld had dan kan je alles leren daar ben ik overtuigd van. Dus misschien moet ik studeren niet om een hoog cijfer te halen of om alles te snappen maar in principe om alles te halen zodat de met dat kut papiertje jezelf voor de maatschappij hebt bewezen en een grotere kans is dat de dingen die wilt doen gaan lukken. Het opent gewoon meer deuren. Net als veel geld hebben denk ik, en dat dat steikem de reden is dat ik zo geobserdeerd ben met veel geld verdienen later en succesvol zijn want dan kan je alles (wat natuurlijk onzin is want dan heb je ook beperkingen en kan je misschien juist doordat je veel geld verdient bepaalde dingen niet weten/begrijpen/meemaken). Ik vind het op de een of andere manier ook belangrijk om me intellectueel te ontwikkelen, om de reden om uit je bubbel en comfortzone te kunnen stappen en je horizon te verbreden. Want eigenlijk weet je als mens niks of bijna niks en als je openstaat voor de wereld en die om je heen probeert te begrijpen dat maakt dat misschien je leven veel fijner en kan je het meer waarderen.
-even tussendoor - Ik zit in een beetje een paradoxale situatie. Ik wil mijn ouders niet meer teveel inlaten over mijn leven, want elke keer als ik dat doe, gaan ze controleren waar ik mee bezig ben en dat is heel stressvol en leidt meestal tot een ruzie waar ik aangeef dat ik het echt niet fijn vind dat ik gecontroleerd wordt of dat ze boos worden omdat ik volgens maatschappelijke maatstaven/verwacthingen of hun eigen verwachtingen niet voldoe of niet goed doe, basically. Maar deze situatie heb ik zegmaar zelf gecreeërd door tegen ze te liegen over mijn acties, daden enz. omdat ik niet de waarheid wilde vertellen omdat ik niet voldoe aan de maatschappelijke verwachtingen. Heel cryptisch allemaal maar komt er op neer dat ik lieg over dat ik een tentamen wel of niet heb gemaakt of een vak wel of niet heb gehaald of ik zogenaamd aan het "leren" ben maar eigenlijk heel andere dingen zit te doen (zoals nu..) of lieg met wie ik afspreek en liefderelaties. Ik wil helemaal niet liegen en het maakt me super paranoïde en ik voel me er tering slecht bij. Vaak wordt de leugen doorzien of wordt ik heterdaad betrapt en is het vertrouwen helemaal weg en gaan ze me inderdaad controleren, want ik hou me niet aan mijn eigen woorden of afspraken. Waarom lieg ik überhaupt en waarom kan ik niet gewoon die shit doen zodat ik uberhaupt niet hoef te liegen? Geen idee, werkelijk waar, ik heb geen idee.. Het begon in de 5e klas van het VWO en sindsdien niet weggegaan. Dit gebeurd overigens niet alleen met mijn ouders maar ook bij vrienden. Wanneer kan je een leugentje voor eigen best wil doen en wanneer niet? hoe kom ik erachter waarom ik over dit soort dingen lieg en hoe kan ik dat voorkomen of gewoon de waarheid zeggen? En waarom doe ik al die dingen niet? Leuk om met mijn psycholoog te bespreken? Want ik wil niet meer liegen -einde-
Ik ga nu door met mijn studie en nu in week 2 merk ik eigenlijk al dat dit helemaal niet gaat.. Ik stel school voorop alles en ga slecht voor mezelf zorgen, slaap slecht, beweeg weinig, eet slecht en zie sociale contacten weinig en ik haat Deadlines. Ik ben er op de ene of andere manier zo slecht in. Stiekem denk ik dat het ligt aan zelfsabaotage, ik kan niet alles goed doen, ik moet iets slechts doen en dan is dit de vorm waar het uitkomt.
Besef me net een beetje dat deze hele website gaat over zelfreflectie van mezelf. Super weird dat ik dit online zet, maar nogmaals ik zoek soort van liefde en contact met de buitenwereld en dat doe ik op deze manier..
Besef me oo knet dat ik een hee webpagina geb gemaakt voor mijn vrienden en vervolgens grotendeels weer alleen over mezelf praat.. Wat ik het meeste mis aan mijn ex-vrienden: Zijn de gesprekken die we hadden en dat we samen zo openstonden en de werld verder te ontdekken. Ik heb zo ontzettend veel van ze geleerd en nu ik terug kijk snap ik echt niet waarom ze vrienden met mij wilde zijn want in veel onderwerpen stond ik zo vast en duurde het zolang dat ik de gevoelsdrempel (zo noem ik het maar) over kon komen. Ik mis veel persoonlijke eigenschappen aan ze, zoals creativiteit, koken en bakken, samen kunnen lezen, uitgaan en dansen, sporten en praten: de gesprekken die we hadden. Ik mis het lichamelijk contact super erg. Heel eerlijk ik denk dus niet dat ze mij missen, want die dingen kunnen ze zelf al doen, dus wat voeg ik nog toe?
Wat ik niet mis zijn de ruzies op het einde. Echte ruzies waar ik vreslijk kut op reageerde omdat ik niet met de kritiek om kon gaan. Maar eigenlijk wel allemaal eens met ze ben, ik vond het lastig om toe te geven. Ik mis niet het gevoel van dat ik geforceerd moet groeien, maar eigenlijk legde ik mezelf dit op. Ik mis niet het gevoel dat ik niet goed genoeg ben voor ze, maar wederom kwam dit uit mezelf en gecreerd door ze slecht te behandelen. Ik mis niet het gevoel dat ik 'tough love' niet aankan. Wat ik wel te stom voor woorden vind is dat ik dit heb laten gebeuren. Dat is heb laten komen tot deze situatie. Dit komt uit een combinatie van angst om ze te verliezen en ze te dichtbij te laten komen, niet voor mezelf kunnen zorgen en al helemaal niet rekening kunnen houden met andere, en de waarheid niet aankunnen en totaal geen verantwoordelijkheid over me eigen leven nemen. Plus dat ik zo niet goed met mijn emoties om kan gaan. En ik kan heel slecht mijn fouten toegeven en sorry zeggen, daar moet altijd heel veel tijd overheen gaan of ik moet mijn gevoelens uitschakelen. En oowhja ik vind wat mensen en de maatschappij van mij vinden super belangrijk dat ik niet meer luister naar mijn eigen normen en waarden en kijk welke principes ik heb. Ik laat me gewoon zo erg beïnvloeden. Nogmaals niet nadenken welke consequanties er zijn, wat ik doe en ik neem geen verantwoordelijkheid. Wil ik veranderen dan moet ik me bewust daar mee bezig zijn, bewust leren daar mee om te gaan en leren met kritiek en gevoelens om te gaan. Kunnen zeggen dat ik fout zat en sorry daarvoor zeggen (dan is het natuurlijk niet gelijk over en gefixt!) voorkomen dat dat nog een keer gebeurd en mensen in mijn omgeving met respect leren te behandelen!